معرفی و کاشت ریحان

ریحان بومی مناطق گرم آفریقا می‌باشد. نام علمی ریحان Ocimum basilicum L. متعلق به تیره Libiatae است. گیاهی است یک‌ساله و طول بوته آن به ۴۰ تا ۶۰ سانتی‌متر می‌رسد. برگ‌های آن پهن بوده، به رنگ‌های سبز و یا ارغوانی روی ساقه آن قرار دارند. برگ‌های تازه و یا خشک شده آن را به مصرف می‌رسانند. گل‌های کوچک سفید رنگ آن که خوشه‌ای می‌باشند، در اطراف یک محور قرار دارند.

ریحان سبز

در اوایل بهار کشت می‌شود. می‌توان آن را خزانه‌گیری نمود و بوته‌های آماده شده را نشا کرد. نشاها به فاصله ۱۵ تا ۲۵ سانتی‌متر از یکدیگر کاشته می‌شوند. این گیاه بیشتر به طور مستقیم کشت می‌گردد. ممکن است به صورت خطی و یا دست‌پاش کاشته شود. فاصله ردیف‌های کشت ۲۵ تا ۳۰ سانتی‌متر از یکدیگر می‌باشد. مقدار بذر لازم برای این کار بین ۱۲ تا ۱۵ کیلوگرم در هکتار است. چنانچه بوته به گل نشست می‌توان گل‌ها را قطع کرد که بوته رشد رویشی خود را ادامه بدهد. گیاه تا اولین یخبندان به رشد خود ادامه می‌دهد و نسبت به سرما بی‌نهایت حساس است. در زمستان می‌توان آن را در گلدان و یا شاسی سرپوشیده کاشت. برگ‌های ریحان طعم تند و بسیار معطر دارند. در ایران آن را به صورت سبزی خوردن و یا در تهیه سالاد از آن استفاده می‌کنند. آن را خشک کرده، در تهیه غذاهای مختلف و در تهیه ادویه‌جات مصرف می‌نمایند. برگ‌های خشک شده و بذور آن مصرف طبی دارند و آرام‌بخش می‌باشند. وقتی دانه آن در آب قرار می‌گیرد، سریعاً متورم می‌شود و به عنوان لینت‌بخش(نرم‌کننده) و رفع التهابات دستگاه مجاری ادرار مصرف می‌شوند.